Í söfnum Orðabókar Háskólans eru elstu dæmi bæði um nafnorðið dok ‛hik, töf og sögnina að doka ‛dunda, hinkra við; móka frá því rétt um aldamótin 1800.
Í orðabókarhandriti Jóns Ólafssonar úr Grunnavík frá 18. öld er nefnd sögnin dokra (við) og er hún vafalaust tengd fyrrnefndum orðum. Samkvæmt Íslenskri orðsifjabók Ásgeirs Blöndals Magnússonar (1989:118) er ættfærsla óviss. Hann tengir orðin þó dogre ‛vera sljór, móka í gamalli dönsku og jósku og nýnorska nafnorðinu dauk...
↧