Nafnorðið steypir „sá sem steypir, veltir um koll; barnsburður; heljarþröm“ er leitt af sögninni steypa „fella; hafa endaskipti á; varpa (sér), svipta völdum“. Elsta dæmi í Ritmálssafni Orðabókar Haskólans er frá síðari hluta 16. aldar:
Verøllden [ [...]] anar framm [ [...]] og giæter ecke ad fyrr enn hun er komen a Steyperenn.
Þarna er átt við að veröldin sé komin á heljarþröm, sé um það bil að steypast. Annað dæmi frá 1671 er um kirkju sem er að falli komin:
ad hun [::kirkjan] er næsta...
↧